Munro wil haar eigen boek (schrijven)

Er kwam een tijd dat de boeken in de stadhuisbibliotheek niet genoeg voor me waren, en ik mijn eigen boek wilde. Het schrijven van een roman werd mijn levensdoel. Ik koos de familie Sheriff als onderwerp uit; wat hun was overkomen had hen duidelijk apart gezet en tot fictie gedoemd. Ik veranderde de naam Sheriff in Halloway en de dode vader van de winkelier in rechter. Ik wist uit de boeken dat je in de families van rechters, net als in die van grootgrondbezitters, altijd op degeneratie en krankzinnigheid kon rekenen. De moeder kon ik gewoon zo laten, zoals ik haar had meegemaakt toen ik de anglicaanse kerk een tijdje had bezocht en ze er altijd was geweest, grimmig en imponerend, en er haar schallende smeekbedes had laten horen. Ik gaf hun een ander huis en verhuisde hen van de mosterdkleurige bungalow achter het gebouw van de Herald-Advance, waar ze altijd gewoond hadden en waar ms. Sheriff er nog steeds een piekfijn gazon en voorbeeldige bloembedden op na hield, naar een zelfontworpen huis, een bakstenen huis met een torentje en hoge smalle ramen en een poort, dat door heesterhagen werd omgeven die in de vorm van hanen, honden en vossen waren gesnoeid.

Niemand wist iets van deze roman af. Ik had geen zin het wereldkundig te maken. Ik schreef wat stukjes op en borg ze weg, maar ik besefte algauw dat het een vergissing was om dingen op te schrijven; wat ik opschreef tastte de schoonheid en gaafheid van de roman in mijn hoofd maar aan.

uit: levens van meisjes en vrouwen, De Geus Breda, 2014; vertaling Pleuke Boyce

bron beeld: lareviewofbooks.org

Alice Munro (1931, Wingham, Canada)