De Franse filmer Louis Malle (1932-1995, Thumieres, Frankrijk) wordt gerekend tot de Nouvelle Vague, net als Eric Rohmer. Maar grotere tegenpolen zijn niet denkbaar. Waar Rohmer snel zijn vorm en inhoud had gevonden, en die bleef herhalen, zocht Malle naar nieuwe wegen (genres, stijlen en landen). Dat leverde een bont scala aan films op. Van zwart-wit tot kleur, van Franse producties tot Amerikaanse. Van film noir, via western tot semi-autobiografische films. Ongrijpbaar is de term die de lading het beste dekt. Zijn films waren soms regelrechte flops en anderen mogen de tand des tijds ruimschoots overleven. Vooral de semi-autobiografische films (Le souffle au coeur, Lacombe Lucien en vooral Au revoir, les enfants) zijn de moeite waard. Aangrijpend, controversieel, roekeloos en vaak taboedoorbrekend. Als het om de behandeling van seks ging, waren zijn films spraakmakend (overspel, kinderprostitutie en incest).
Malle maakte films met Jeanne Moreau, Brooke Shields, Susan Sharendon, Burt Lancaster, Brigitte Bardot en Lino Ventura om maar eens een paar namen te noemen.
Remy in Wonderland 