4K-NL-O

David Oyens (1842-1902, Amsterdam) schilderde veel en vaak samen met zijn broer Pieter in hun atelier in Brussel. Het leven in het atelier was voor David vaak de inspiratiebron. David schilderde alledaagse, gewone situaties zoals hier zijn krant lezende broer. Zijn werk is gemoedelijk, intiem en informeel. David en Pieter waren graag geziene deelnemers aan de Amsterdamse Arti.

Jan Ouwersloot (1902-1975, Gouda) schilderde in zijn vrije tijd. Hij werkte in een bedrijf met drogisterij-artikelen. Ouwersloot schilderde precies en sfeervol met oog voor detail. De Gouwenaar was autodidact en werd ontdekt in 1999 op een tentoonstelling in Arnhem.

Ronald Ophuis (1968, Hengelo) schildert hard-realistische taferelen. Situaties waarvoor we liever de ogen sluiten. Ophuis registreet en confronteert de kijker met psychologisch geweld. Vooraf aan het schilderen gaat het ensceneren en fotograferen. Daarna volgt het schilderen. Voor de natuurgetrouwheid laat de kunstenaar zich informeren door artsen en psychologen.

Wim Oepts (1904-1988, Amsterdam) werd begeleid en gepromoot door Charley Toorop. Na de Tweede Wereldoorlog vestigde Oepts zich in Frankrijk en groeit zijn eigen stijl. Hij schilderde kleurrijke landschappen en dorpjes. Hoekig en schematisch werden de schilderijen steeds leger en de kleurvelden groter. Het neigt naar abstractie maar alles blijft herkenbaar als gebouw, veld, lucht en water. Lichtinval schilderen wordt voor Oepts steeds belangrijker.

Robert Gwathmey had oog voor de Afro-Amerikaanse werker

In het Amerika van het midden van de twintigste eeuw was er moed en lef nodig om de eerste blanke kunstenaar te zijn – en zuiderling  – die Afro-Amerikanen portretteerde als waardige medeburgers. Robert Gwathmey (1903-1988) was die kunstenaar.

Gwathmey werd geboren in een familie in Virginia waarvan de wortels acht generaties teruggingen. Hij groeide op in Richmond. Rassenscheiding was toen de wettelijke vastgelegde, sociale orde; ongelijke wetten beschermden blanke privileges en beperkten zwarte vooruitgang. White Supremacy verhief het blanke gezag en beschouwde zwarten als kinderen. Robert Gwathmey had echter een andere mening.

Na een jaar bedrijfscursussen, verliet Robert Gwathmey de school om een ​​jaar als bemanningslid aan boord van een vrachtschip te reizen. Dit ruige leven en zijn kennismaking met de culturen van Europa en Zuid-Amerika verlosten hem van zijn veilige ambities die het werken in het bedrijfsleven boden. Terugkerend naar de VS, schreef hij zich in 1925 in voor kunstopleidingen in Baltimore en later, in Philadelphia. In de zomers van 1926 tot 1930 ontving hij een Fellowship om kunst in Europa te gaan studeren. De Amerikaanse kunstenaar stelde zich bloot aan de invloeden van de Europese modernisten en de oudere tradities van de Europese schilderkunst.

Deze invloeden zijn duidelijk terug te vinden in de kenmerkende stijl van Robert Gwathmey. Modernistische abstractie in de vorm van vlakke kleurvlakken, die de Amerikaan in zwart omlijnt. Afgeplatte, vereenvoudigde achtergronden met alleen de basis om plaats of landschap aan te duiden. Gwathmey houdt vast aan het traditionalisme en fundamenteel realisme; herkenbare vormen en afbeeldingen van menselijke activiteit. Door het modernisme te versmelten met de traditionele disciplines van de Europese schilderkunst, kwam Robert Gwathmey tot zijn persoonlijke beeldtaal. Die drukte zijn politieke, sociale en menselijke sympathieën uit, in het bijzonder voor het land en de cultuur van zijn geboortegrond: de Zuidelijke Staten. Zijn onderwerpen: zwarte boeren, arbeiders en deelpachters. In alle gevallen schilderde Robert Gwathmey zijn onderwerpen met een diep gevoel voor lijden en leven.

Robert Gwathmey zag kunst en maatschappelijke verantwoordelijkheid als één geheel. Hij bleef zijn hele leven sociaal actief en betrokken bij de burgerrechtenstrijd en de anti-oorlogsbeweging.

bron: acagalleries.com

Paul Cézanne leidde ons naar het kubisme

Over één ding zijn alle kunstuitleggers het eens: Paul Cézanne (1839-1906) is de grondlegger van de moderne kunst. Door reductie van beeldende middelen en door het vereenvoudigen van vormen kwam hij tot de essentie. „Benader de natuur door middel van de cilinder, de bol en de kegel”, schreef Cézanne aan zijn jongere collega Émile Bernard. „De natuur bevindt zich voor ons mensen meer in de diepte dan aan de oppervlakte.”

Cézanne’s idee dat alles in de natuur ‘gegeometriseerd’ kan worden, leidde destijds direct tot het kubisme. Hij was een echte schilders-schilder. Zijn vakgenoten begrepen precies waar hij mee bezig was. Picasso noemde Cézanne zijn enige echte meester. Een ‘vader’.

De essentie van kleur en vorm, daarmee waren vele modernistische kunstenaars in het begin van de twintigste eeuw bezig. Aan de ene kant de meer naar buiten gerichte schilders, zoals Picasso, die het expressieve opvoerden en daarnaast de meer naar binnen gerichte figuren die via consequent vormonderzoek tot abstractie kwamen. Van die laatste richting is Piet Mondriaan natuurlijk een prachtig voorbeeld. Paul Cézanne effende het pad voor hen.

Fragmenten uit het artikel: Paul Cézanne was vader voor allen na hem – Saskia de Bodt, NRC.nl, 17 oktober 2009