Venus is aan land geblazen door Zefir en Flora (links). Eén van de seizoenen (rechts) doet haar een mantel om om haar te beschermen tegen de kou. De schelp waarop Venus staat dient als vervoer. Gemaakt door Sandro Botticelli in ongeveer 1490
‘Sta open voor profane liefde om sacrale liefde te bereiken.’ Dat is de doelstelling van deze korte introductie. Dat u het maar weet. Want het gaat om godin Venus (Aphrodite bij de Grieken), zij is van de liefde en de schoonheid. Twee zaken die vaak verward worden. In de zin van: eerder of dan en.
De geboorte van Venus verbeeldt door Alexandre Cabanal in 1863
Venus was één van de twaalf belangrijkste Olympische goden. Dat ze erg mooi was sprak in haar voordeel. Ze kreeg de ministeries erotische liefde en vrouwelijke schoonheid toegewezen. Volgens de overlevering uit zeeschuim geboren (het griekse woord voor zeeschuim is aphros, vandaar). Diezelfde overlevering vertelt ook dat wat daaraan voorafging niet zo fris was. Saturnus sneed de geslachtsdelen van Uranus af en wierp die in zee. Venus kwam aan land in Paphos op Cyprus of Cythera, dat is ongewis.
Diego Rodriquez da Silva oftewel Velazquez maakte zich onsterfelijk door deze verbeelding van Venus, liggend op een bank met een spiegel. Dateert uit 1447-1451
Ze was getrouwd met Vulcanus maar hield er nogal wat buitenechtelijke relaties op na. Mars en Adonis zijn de bekendste minnaars van Venus. Die Adonis was een knappe jonge jager waar Venus zo dol op was dat ze dag en nacht bij hem bleef. Hij stief jong en toen hij op sterven lag, spoedde Venus zich naar hem toe. Onderweg naar hem trapte ze op een doorn van een witte roos. Uit haar bloeddruppels ontsproten de eerste rode rozen. Weet u ook waarom we sindsdien liefde aan rode rozen koppelen.
Niet onbelangrijk is dat Venus ook de aanleiding was voor het uitroepen van de Trojaanse oorlog. Dat gebeurde nadat de Trojaanse prins Paris haar uitriep tot de mooiste godin. Venus was ook moeder van de Trojaanse held Aeneas, voorvader van het Romeinse volk.
In de Renaissance doken er ineens twee Venussen op: de hemelse en de aardse. Op dit schilderij verbeeldt door Titiaan, 1514
Venus was voor de kunsten en kunstenaars een nooit aflatende en uitdrogende bron van inspiratie. Erotische schoonheid, verbeelding van de liefde, het excuus om vrouwelijk naakt te kunnen schilderen; een aantal redenen waarom ze onder kunstenaars geliefd was.
In de Renaissance duiken er plots twee Venussen op. Die van de hemelse en de aardse liefde. De ene was het symbool van liefde door toewijding aan God, de sacrale. De ander was gekleed volgens de wereldse mode, symbool van aardse schoonheid en voortplanting: de profane. En de boodschap was: ‘Sta open voor profane liefde om sacrale liefde te bereiken.’ De cirkel van deze korte introductie is rond.