bron beeld: demorgen.be
Een meer dan boeiend essay: Het geluk van de eenzaamheid. In dit essay verdedigt schrijfster Connie Palmen (1955, Sint Odiliënberg) de roman, het lezen en het schrijven.
De literatuur herinnert aan het verschil tussen het verhevene hoge en het platvloerse lage en stelt zich teweer tegen het oneindige niets van het ontbreken van verschillen. Tussen Gods almachtige bedoelingen en de fatale wetten van de wetenschap ligt het terrein braak waarop de roman zich vestigt. Het is het domein waar individuen de zin zelf moeten maken.
Filosoof Hans Vaihinger stelde het al: het menselijk denken kan niet zonder fictie. Palmen zegt hem na: Niets is zo eigen en oorspronkelijk aan mensen als fictionaliseren en verzinnen.
Het is de enige manier waarop we zin en betekenis kunnen geven aan ons leven en de werkelijkheid. Het onthullen van het eigene en oorspronkelijke van mensen zie ik als het wezen van de roman. Kunst, wetenschap en liefde zijn verwant. De moderne tijd is een verweving van goddelijk en menselijk, waarheid en fictie, echt en onecht, werkelijkheid en verbeelding. We leven in een tijd van zingevende schoonheid en verantwoordelijkheid voor en van de taal, van het menselijk maakwerk. Meer dan ooit is het een tijd van de ziel.
uit: het geluk van de eenzaamheid – Connie Palmen; Atheneum – Polak & Van Gennep Amsterdam, 2009
Remy in Wonderland 