Frank Gehry laat gebouwen dansen

Ga je naar een stad speciaal vanwege de gebouwen die er te vinden zijn? Hoe belangrijk zijn die gebouwen eigenlijk voor ons gevoel? Zijn er gebouwen die ons verbazen, verwonderen, ons nieuwsgierig maken of een goed gevoel geven? Vragen die bij me opkwamen toen ik de architectuur van Frank Gehry onder de aandacht wilde brengen.

Vanaf zijn vroegste werken heeft architect Frank Gehry (1929, Canada) conventies doorbroken door gebouwen te ontwerpen die volgens sommige critici meer sculptuur dan architectuur zijn. Met behulp van onorthodoxe materialen en methodes uit het ruimtetijdperk creëert Gehry onverwachte, verwrongen vormen. Zijn werk wordt radicaal, speels, organisch, sensueel genoemd – een modernisme dat deconstructivisme wordt genoemd.

De architect, die gebouwen laat dansen door de gebruikte materialen en de verwrongen vormen, gebruikt nogal eens geborsteld roestvrij staal, zodat de sculpturale gebouwen licht en kleur weerkaatsen van het omringende landschap. Golvende roestvrijstalen luifels draperen losjes over de zijkanten, waardoor door de lucht verlichte verzamelruimtes ontstaan. De luifels creëren ook sculpturale, kraagachtige vormen. Zoals de meeste architectuur van Gehry, oogsten de gebouwen lof en kritiek.

bron: thoughtco.com; bron beeld: thoughtco.com

Nicole Eisenman schildert het hedendaagse leven met humor

Weerbarstige, maatschappijkritische verhalen verbeeld met humor en herkenbare elementen uit de kunstgeschiedenis en de populaire cultuur, in een keur aan kleur: dat is het werk van Nicole Eisenman. Zij schildert uitbundig en haar tekeningen doen stripachtig aan. Terugkerende thema’s in haar werk: mens, identiteit, queerness en maatschappij.

Nicole Eisenman (1965, Verdun, Frankrijk) maakt schilderijen, tekeningen en installaties met thema’s zoals gender, racisme en economische ongelijkheid, en over vraagstukken als de eeuwige angst voor de toekomst, het digitale tijdperk en onze afhankelijkheid van technologie. Tegelijkertijd becommentarieert Eisenman in hun kunst op humoristische wijze de maatschappij waarin henzelf en wij leven en de uitdagingen die daar bij komen kijken. Daarbij gebruikt hen kleurrijke en herkenbare elementen uit de populaire cultuur, media en televisie. Ook de moderne kunstgeschiedenis speelt een grote rol in hun werk: naast dat Eisenman alle technieken van de schilderkunst beheerst, zijn er ook veel motieven uit het werk van hun voorgangers te vinden in hun inventieve en uitbundige schilderijen en tekeningen. Het werk van Eisenman vertegenwoordigt als geen ander de hedendaagse schilderkunst.

bron: kunstmuseum.nl

De kleurenfoto’s van ‘nanny’ Vivian Maier

Over Vivian Maier:

Haar klkeurenfoto’s:

De verbeeldingskracht van Tim Walker

Tim Walker (1970, UK) is fotograaf die beroemd werd met zijn uitzonderlijke en eigenzinnige modefotografie. Kleur en compositie spelen daarin een hoofdrol. Walker maakt ook vrij werk naast de vele opdrachten die hij krijgt uit de modewereld. Dat vrije werk kenmerkt zich door fantasie, betovering en verbeeldingskracht. De Britse fotograaf houdt ervan zijn foto’s te ensceneren. Onlangs mocht hij zich laten inspireren door de collectie die te vinden is in het Londense Victoria and Albert Museum. Resultaten daarvan verzamelde hij in de series Wonderful Things. Daarvan hierbij een aantal voorbeelden en een korte video.

Veranderde het Britse strandleven in 60 jaar tijd?

Zestig jaar Brits strandleven is niet alleen van zwart-wit naar kleur gaan. Britten gaan naar het strand en laten dat niet afhangen van het weer. Het is de plek waar alle sociale klassen elk hun eigen gebied opeisen. En hoe iedere klasse dat op haar eigen manier doet. Het is de plek waar je je op de hoogte kunt stellen van hoe het er economisch en sociaal voor staat. Het is de plek waar je alle leeftijden tegenkomt, ieder doende met zijn eigen plezier. En het is de plek waar je ontwikkelingen kunt waarnemen. Hoe Britten hun vrije tijd op het strand doorbrachten 60 jaar geleden en hoe ze dat tegenwoordig doen.

Fotografen David Hurn, Tony Ray Jones, Simon Roberts en Martin Parr werden geraakt door het onderwerp dat van alle tijden is. Zij tonen ieder op zich, wat daarbij opviel en hoe ze dat in momenten vastlegden.

bron: museumcrush.org

foto’s David Hurn

foto’s Tony Ray Jones

foto’s Simon Roberts

foto’s Martin Parr

RIP Jean Luc Godard

Filmmaker Jean Luc Godard (1930-2022, Fr), een recalcitrante man, immer tegen de keer, overtuigd van zijn opvattingen. Maar een man die de cinema veranderde, voor eeuwig. Mijn eerste kennismaking was A Bout de Souffle met Jean Paul Belmondo, die ik van actie en humoristische rollen kende. En dan was er Jean Seberg, de Amerikaanse die met haar optreden in deze film een rolmodel werd voor veel vrouwen uit die tijd (jaren 60). Een film, in zwart-wit, die een nieuwe wereld voor me opende. Die me bewust maakte van de (on)mogelijkheden van het medium. Geheel in de stijl van de jaren 60 was film maken, kijken en ervaren een proces van bewustwording. Bewustworden van manipulatie, van stijl en vorm, ritme en montage hoe die werden gebruikt en gebruikt konden worden. Van het gebruik van kleuren en shots. Dat een verhaal een begin, een midden en een einde heeft, maar niet persé in die volgorde. Dat een verhaal gebaat is bij een vrouw en een pistool. Godard zette de filmwereld op zijn kop en kant en leerde mij anders, bewuster, kijken.

Hedendaagse Japanse posters

Werk van Makoto Saito

Bijgaand het werk van twee Japanse postermakers. Het gaat om posters van Makoto Saito (1952) en Koichi Sato (1944). De posters kenmerken zich door een zeer persoonlijke grafische stijl. De posters werden gemaakt om culturele activiteiten onder de aandacht te brengen, of het werk van de makers zelf. In alle gevallen was de creatieve vrijheid groot en gaf de opdrachtgever carte blanche.

De commerciële Japanse poster is de moderne versie van houtsnede-print of ukiyo-e. Net als in de houtsnede zijn de afbeeldingen vaak een-dimensionaal; wordt er stevig gebruik gemaakt van kleur en zijn ze ingebed in de oeroude calligrafie-kunst. Een zeer preciese structuur en orde ondersteunen de compositie.

Aan het vervaardigen van de posters gaat een ingewikkeld maak-proces vooraf. Hoogstaand technisch kunnen is in alle gevallen een vereiste. Kleur en oppervlak zijn rijk en uniek, zeker als je bedenkt dat het gaat om het tijdelijke en commerciële uitingen. De posters zijn een toonbeeld van Japanse verfijnde techniek en tonen dat de makers in een oude traditie van het print maken staan.

 

Posters van Koichi Sato

bron: moma.org

Frank Duveneck zocht en vond zijn eigen stijl

De Amerikaanse kunstschilder Frank Duveneck ((1848-1919) begon met landschappen en vond zijn stijl uiteindelijk in portretten, sober in kleur, maar vol zeggingskracht.

Duveneck was zoon van Duitse immigranten en verloor zijn vader op jonge leeftijd. Moeder hertrouwde met Duveneck en verhuisde naar Cincinnati. Daar kwam hij op zijn vijftiende in contact met kerkdecorateur Johann Schmitt, die schilderde in de stijl van de Nazarenes. In 1870 besloot de jonge Duveneck te vertrekken naar München om daar naar de Akademie voor de Kunsten te gaan.  Zijn stijl werd realistisch in donkere tinten. Zijn voorbeelden waren toen: Velázquez en Frans Hals. Belangrijkste invloed in Duitsland was Wilhelm Leibl. Duveneck leerde de ‘alla prima’-techniek kennen en toepassen. Verf meteen op het doek zonder schetsen vooraf. Het donkere palet dat verwijst naar de oude meesters werd zijn belangrijkste schilderkeuze. Zijn mede-studenten en volgers in stijl, zowel in Europa en Amerika beïnvloedden de verdere ontwikkeling van zijn stijl. Zijn stijl werd wat lichter van toets en de onderwerpkeuze breder.

De Amerikaan bleef pendelen tussen Europa en de VS tot hij in 1889 besloot zich definitief te vestigen in Cincinnati. Daar werd hij een belangrijk en invloedrijk docent. Op latere leeftijd schilderde Duveneck vooral portretten en daar lag zijn kracht.

Sandy Skoglund schept een wereld die vragen oproept

Sandy Skoglund (1946, Weymouth, USA)

De getekende natuur: Louis Renard en August Johann Rösel von Rosenhof

August Johann Rösel von Rosenhof (1705-1759) was een Duits miniatuur-schilder, bioloog en entomoloog. Zijn verdienste: hij maakte natuurgetrouwe, zeer gedetailleerde tekeningen en schilderijtjes van insecten. Onder insecten-liefhebbers zijn de plaatjes nog altijd zeer geliefd. Naast insecten ging zijn belangstelling ook uit naar bloemen, planten en reptielen. Hij maakte tevens schilderijen van kikkers.

Louis Renard (1678-1746, Fr) publiceerde zijn eerste boek met afbeeldingen van vissen in 1719. Het boek besteedde aandacht aan de vissen, kreeften en krabben die te vinden waren bij de Molukken. Het eerste bekende boek met plaatjes van vissen in kleur. Het boek werd bekend onder de titel: Het boek van de fantastische vissen.

Het boek bood de belangstellende Europeaan wat meer zicht op de natuur in die regio. Renard was niet geheel natuur- en waarheidsgetrouw in zijn afbeeldingen, getuige een afbeelding van een meermin die in deze wateren zou voorkomen. Niet geheel verwonderlijk temeer het feit dat Renard nooit in deze regio geweest is. Hij baseerde zijn schilderijen en tekeningen op de aantekeningen van andere kunstenaars zoals de Nederlander Samuel Fallours.