Nijmegen de zachtmoedige; bron beeld: reisroutes.be
Het boekje heet: Vlammen boven de rivier (Nijmegen viert Nijmegen) en is geschreven door Thomas Verbogt (1952), geboren en opgegroeid in Nijmegen. Verbogt werd gevraagd aandacht te besteden aan het 50-jarig jubileum van de Vierdaagse in zijn geboortestad. En daar waren ze bij Verbogt aan het juiste adres.
Met de (Vierdaagse)feesten in Nijmegen is het anders, en ik geloof wat de Haagse agenten toen zeiden: het kan nergens zo gaan als in Nijmegen. Maar wat is dat wat het anders maakt? Ik gebruik nu misschien een woord dat u niet van me verwacht. Dat woord is ‘zachtmoedigheid‘. Ik vind dat een van de mooiste eigenschappen die een mens kan hebben: zachtmoedigheid. Daarbij ook daadkracht en oorspronkelijkheid en natuurlijk oprechtheid, maar onder dat alles en boven dat alles is zachtmoedigheid.
Dat bedoel ik niet geitenwollensokkerig. Ik lees soms over mijn boeken dat men mij een zachtmoedig schrijver vindt en die kwalificatie bevalt me. Ik heb dat niet alleen van mezelf, van mijn opvoeding, maar het was ook de stad Nijmegen die het me gaf. En dan denk ik aan een van mijn oudste herinneringen: dat ik met mijn moeder wandelde door het Kronenburgerpark op een stille middag in de vroege zomer. Ik was een jaar of drie en kan natuurlijk niet zeggen: toen was ik onvoorstelbaar gelukkig. Want dat besef heb je niet op die leeftijd. Je weet pas wat geluk is, als het ver weg is en moeilijk bereikbaar. Maar toch is er iets van blijven hangen, waaraan ik denk als ik zeg: Nijmegen viert Nijmegen.
Zachtmoedig is iets anders dan goedmoedig. In de Vierdaagseweek door de straten van Nijmegen lopend, begrijp ik zelf de zachtmoedigheid die ik bedoel. Nijmegen is een zachtmoedige stad, het is geen stad die een massa omsluit of een massa herbergt, of hoe je het ook wilt noemen. Nee, iedereen is er, het zijn er velen, maar je loopt daar omdat je iets deelt – natuurlijk je zin in een groot feest, je zin in een tintelende avond -, maar ook het karakter van de stad, het zachtmoedige karakter van de stad.
We hebben het vaak over ‘verbinding‘ wanneer het over de Vierdaagse gaat en de feesten daaromheen, maar dat vind ik allesbehalve een algemene aanduiding. Het is nogal wat, verbinding. Het betekent veel: verbinding.
Nijmegen viert Nijmegen en Nijmegen kán Nijmegen vieren, omdat de stad al zo lang een stad is die een thuis biedt. In Nijmegen ben je thuis en thuis is iets wat je graag deelt. En onder thuis versta ik dat je niet alleen jezelf kunt zijn, maar vooral, en daarmee samenhangend, dat je iemand bent, dat je gezien wordt. Als ik aan thuis denk, denk ik ook aan veiligheid, en dan heb ik het niet eens over de veiligheid waarvoor de politie zorgt. Nee, het is de veiligheid die ik me herinner van toen ik door het Kronenburgerpark liep, lang geleden, met mijn moeder, op een prachtige middag in de vroege zomer, waarschijnlijk in het jaar 1955, toen de wereld er nog heel anders uitzag en we anders over de toekomst dachten dan nu.
uit: vlammen boven de rivier, Vantilt Nijmegen, 2019
Thomas Verbogt (1952, Nijmegen)
Remy in Wonderland 