bron beeld: groene.nl
Wat vooraf ging: leerling Jos zet een hakenkruis op de muur van het klaslokaal. Docente Zwart is aangedaan en roept conrector en wiskundeleraar Crouzen erbij. Wat volgt is een strafexpeditie die menig leerling op het netvlies zal hebben. Veelkunner en journalist Leon Verdonschot (1973) schreef het korte verhaal waarin de ik-figuur het van nabij volgt.
Toen ik maandag de klas in liep, zag ik het meteen, iedereen zag het. Jos was er niet. We konden er alleen niet over praten, want de les begon, en de les was wiskunde.
Geen woord zie Crouzen over vorige week, maar het was een andere les dan normaal. Hij vuurde stof op ons af, kraste nog harder met zijn krijtje op het bord, en liet ons geen enkele vraag stellen. Toen de zoemer ging, pakte hij zijn tas en liep hij de klas uit zonder iets te zeggen.
Jos was geschorst, voor een week. Althans, dat hoorden we in de pauze, van een jongen wiens vader zaterdag bij Jos’ vader in de garage was geweest.
Belachelijk, zei iemand, en anderen knikten. We hadden gehoord dat als je geschorst wordt, dat ergens wordt vastgelegd, en dat als je later gaat solliciteren, mensen dat kunnen zien. Misschien zou Jos dan geen baan krijgen later, alleen omdat hij een grap wilde maken, of wilde choqueren, of waarom hij het ook had gedaan. Gelukkig heeft zijn vader de garage, zei iemand anders. Daar kan hij sowieso altijd werken. Ook daar werd instemmend op geknikt.
Mevrouw Zwart zei er wel iets over. Ze zei dat ze heel erg was geschrokken en het heel erg vond wat er was gebeurd. En ook dat zoveel van ons niets hadden gezegd. Ze was teleurgesteld in ons, zei ze. En wij waarschijnlijk ook in onszelf.
Ik wist niet wat ik ervan vond. Ik wist ook niet waarom ik niet had gezegd dat het Jos was, en zelfs niet wat ik daarvan vond. Doen vrienden dat voor elkaar? Maar Jos was helemaal geen vriend van me.
Ik wist niet of ik teleurgesteld was in mezelf. Volgens mij niet, zoveel verwachtingen had ik niet van mezelf.
Jos bleef geen week weg, maar drie dagen: op donderdag was hij er weer. Volgens Bram had Jos’ vader met de rector gepraat, en had Jos mevrouw Zwart excuses moeten maken, en een werkstuk over fascisme moeten schrijven, en zijn vader had de verf vergoed.
Hij zei er nooit meer iets over. Crouzen kwam er niet meer op terug, mevrouw Zwart ook niet, de muur was nu iets witter dan de andere muren van het lokaal. Het was alsof het nooit was gebeurd.
uit: de leraar die mijn leven veranderde, Thomas Rap Amsterdam, 2016
Leon Verdonschot (1973, Geleen)
Remy in Wonderland 