Karel de Nerée tot Babberich (1880-1909, Zevenaar) tekende uit tijdverdrijf. Het duurde zestig jaar voordat hij als kunstenaar erkend werd. Behoort tot het symbolisme: de kunst van de geest waarin de traditionele weergave van de werkelijkheid werd vervang door de verbeelding van een mystieke, innerlijke droomwereld. De vrouw werd vaak gebruikt als symbool voor emoties, verleiding of kunst.
Joep Nicolas (1897-1972, Roermond) werd bekend als glazenier/maker van glas in lood-taferelen. Hij ontwikkelde een eigen techniek: synresite. Over lichte grondkleuren donkere vlakken schilderen en dan de lichte laag weer bloot krassen. Het resultaat was vaak collage-achtig. Zijn bekendste werk is De ontbinding (1942). Doet aan Guernica van Picasso denken. Het is een surrealistisch werk, een verzameling van door de oorlog uit hun verband gerukte, normale mensen, dieren en voorwerpen.
Kaspar Niehaus (1889-1974, Groningen) doet sterk denken aan de Franse schilder Seurat. Dat klopt. Criticus en schilder Niehaus bewonderde het werk van de Fransman. Hij kopieerde zijn stijl: Opzetten als een theaterdecor, vlak schilderen met achter elkaar geplaatste elementen. Niehaus gebruikte identieke gestileerde figuren (soms zijn vrouw en hijzelf) in verschillende combinaties voor meerdere schilderijen. Door zijn werk als kunstcriticus had hij te weinig tijd voor schilderen waardoor zijn oeuvre beperkt is gebleven.
Dirk Nijland (1881-1955, Dordrecht) is een schilder van de stilte. Menselijke aktiviteit is niet of nauwelijks in beeld maar wordt wel gesuggereerd, zoals op deze prent de aanwezigheid van een boot met neergestreken zeilen. Nijland wordt gerekend tot de Nieuwe Zakelijkheid met soberheid en objectief realisme als kenmerken. Havenkant, industrieterrein of lege landschappen zijn de favoriete onderwerpen van de Dordrechtenaar. Geen mystiek wel mysterieus.
Remy in Wonderland 