bron beeld: grootoudersvoorhetklimaat.be
Vooraf: Stanny werd als kind verdreven uit zijn geboortedorp en verloor ieder gevoel van geborgenheid. Hij is niet in staat zich tegen de wreedheid van zijn klasgnootjes te verweren. Thuis vindt hij zijn doodzieke moeder en zijn in zichzelf gekeerde vader.
Kermis
Stanny was aptrots dat hij mocht helpen bij het openhouden van de kindermolen. Kaartjes ophalen bij het begin van een nieuwe rit. Nakijken of de deurtjes van de autootjes en van de autobus wel goed gesloten waren. Hij kon dan op en van de draaiende molen springen. Stanny was geen kind meer. Kinderen moesten immers betalen om op de molen te mogen. En bovenal, kinderen kenden maar één manier om naar een kindermolen te kijken.
Stanny had ook de jaloerse blikken gezien. Van Erik, en van Gilbert, en van Freddy. En hij had gezien dat Nicole, een meisje dat verderop in de straat woonde, hem gezien had.
Ook moeder was naar buiten gekomen. Voor het eerst in maanden was moeder buitengekomen. Vanuit haar rolstoel, een deken over de benen gevouwen, keek ze naar Stanny. Schotse ruiten en franjes. Stanny vond moeder mooi die dag.
Vader duwde de rolstoel voort. Ze hadden een tijdje met Martha gepraat. Stanny had gedaan of hij hen niet zag. Hij had kaartjes opgehaald, was op en van de molen gesprongen. En dat allemaal met een gezicht dat volgens hem paste bij die verantwoordelijke taak. Staande op de draaiende molen, zich vasthoudend aan de verchroomde stang op het dak van de autobus, zag hij zijn ouders in het kermisgewoel verdwijnen. Een man met smalle schouders en glimmend haar en een vrouw in een rolstoel.
‘Ik ben zo eenzaam zonder jou…’
Die avond lag er een grote papieren bloem op de tafel in de woonkamer. Vuurrood. Die had vader bij een schiettent voor moeder geschoten.
‘Vijf keer midden in de roos, met vijf kogels. De scherpe ogen en de vaste hand van een horlogemaker.’
uit: Stanny, een stil leven; Wereldbibliotheek Amsterdam, 1996
Erik Vlaminck (1954, Kapellen, Be)
Remy in Wonderland 